Pożegnanie

[ElaM]

Zamknąłeś mnie w bólu,
drogi panie...
na kolację cierpienie
i na śniadanie...
Nic poza tym bólem,
nie widzę, nie czuję
i patrząc na siebie,
sama-sobie współczuję...
Lecz obiecuję,
od jutra na pewno,
coś się zmieni
we mnie i ze mną...
Pana obraz,
schowam do szuflady
i powrócę do śmiechu,
zabawy...

[member22]

To coś w stylu - "W powietrzu zawisł mętny mrok, zamyślam się po samo dno A żadna myśl nie cieszy mnie, znów czarno-biało robi się..." To piosenka Anity Lipnckiej, ale twój utwór na szczęście kończy się optymistyczną pointą. Więc schowaj smutek do szuflady i baw się życiem ile masz sił. Pozdrawiam

[ElaM]

Taki mam zamiar... Pozdrawiam serdecznie.

[e-ska]

Zawsze po burzy ,gdy wiatr rozwieje chmury pokazuje się słońce . Po okresie smutku przychodzi czas na radość . Pozdrawiam i życzę dużo powodów do uśmiechu .

[ElaM]

Dziękuję, za życzenia i za komentarz.Pozdrawiam serdecznie.

[Gryf]

Właśnie tak, trzeba smutek porzucić i podjąć nową drogę ku słońcu, ku radości.
Raz jeszcze pozdrawiam: )

[ElaM]

Dziękuję za komentarz, teraz widzę,że każdy przez te moje smutne wiersze utożsamia mnie z mrokiem i łzami...a ja rzadko płaczę,częściej się śmieję i nigdy nie poddaję. Nie wiem nawet dlaczego zawsze wychodzą mi smutne wiersze,a jeszcze bardziej dziwi to tych ,którzy mnie znają...może naprawdę smutni ludzie piszą dużo o radości życia? Pozdrawiam

[Gryf]

No właśnie, ale ja też nie lubię pisać na wesoło.
Czasem mi mówią, że jestem typem depresyjnym,
a ja zwyczajnie nie umiem pisać radosnych wierszyków choć sam jestem optymistą.