Wiersz z La Manchy

[Fred]

Początku nawet nie pamiętam,
co się właściwie wtedy stało,
chwila musiała być odświętna,
coś równocześnie w nas zagrało.

Lecz to niczego nie tłumaczy,
do dzisiaj tego nie miarkuję,
dzwoniłaś potem do mnie z pracy,
aby zapytać jak się czuję.

Na sukces nie mam wielkiej szansy,
trudno jest w siodle się utrzymać,
bo mi brakuje Sanczo Pansy
i narowisty mój Rosynant.

Czasem się smucisz, czasem śmiejesz,
dni płyną wolno i powszednio,
powiedz mi co się z tobą dzieje,
mnie przecież nie jest wszystko jedno.

Skoro we dwoje, to nie sami,
nie wiem skąd się to wszystko wzięło,
w codziennej walce z wiatrakami,
stałaś się moją Dulcyneą.

[anja]

Ciepły, spokojny wiersz, ozdobiony wspomnieniami z lat chyba młodości
Tylko pozazdrościć

[Fred]

(2014-02-23 14:31:35)anja napisał(a):  z lat chyba młodości

A ludzie w wieku dojrzałym, czy nawet starzy, nie mają prawa doświadczać i przeżywać miłości?
Dziękuję za poczytanie i komentarz.

[anja]

"Początku nawet nie pamiętam...
Ależ mogą a nawet to wskazane

[member22]

Wiersz o początku miłości. Miłości dojrzałej, bo kocha się raz, potem drugi i trzeci, i znów. No i jeszcze to odniesienie do Don Kichota. Gratuluję i pozdrawiam

[Fred]

(2014-02-24 12:07:39)member22 napisał(a):  kocha się raz, potem drugi i trzeci, i znów. No i jeszcze to odniesienie do Don Kichota.

Dziękuję za uważną lekturę i komentarz.