Wola życia

[Edyta B.]

[center]


Pełne ciemności ulice
Wciągam blade światło
w swoje zmęczone źrenice
Gniew i pogarda
wstrząsa ciałem omdlałym
Krzyk wyrwany z gardła
bólem zalany
z prędkością światła
rozbija ściany
Niemą pewnością
przyobleczona
Ściskając tęsknotę
w ramionach
Pełna wiary
Nadziei
Miłości
Prześwietlam duszę
w cieniu szarości
Gestykulacja przytłamsza
słowa
Postawić na życie
jestem gotowa
Żyć wśród ciemności
Żyć nie umierać
Nawet gdy sercu
żal z bólem doskwiera[/center]

[czardasz]

Postawić na życie
jestem gotowa
i tak trzymaj Edytko bo zycie to cos wspanialego :-)

[SzaryWilk]

Witaj,

Miło Cię poznać. Twój wiersz ma ciekawą formę graficzną. Przypomina wykrzyknik, albo kroplę spadającą skądinąd donikąd. Przypomina mi taki wiersz Staffa, (typowy landszafcikowy wierszyk o stawie) kończył się dwuwersem "to wystrzeliła z głębi ryba - wykrzyknik własnego milczenia... Dużo w Tobie tego staffizmu, niema pewność, bólem zalany. Lekko mi tutaj dysonansuje (nie brzmi) słowo gestykulacja ogólnie nie jest złe ale w tym kontekście ma niesamowicie mało liryki jest sztywne naukowe, zupełnie rózne od ciepłego "gestu".. Ogólnie z ciekawością przeczytałem. Pozdrawiam. Robert

[Mikoku]

a mnie się bardzo podoba Twój wiersz, nie jestem polonistką ale podoba mi się ta tęsknota do życia , do normalności, naszej szarej akceptacji...