O LUDZKIEJ NIEWDZIĘCZNOśCI

[paola]

O LUDZKIEJ NIEWDZIĘCZNOŚCI

kiedy wyrośli z butów
siedmiomilowych
popadli w roztargnienie
świat dzienny stał się repliką
popsutych zabawek na strychu

przyzywali gwiazdy na pomoc
imieniem własnym pospolitym
a one z wdzięczności
przyklejały się do czubków palców
ludziom żyło się cieplej
we dwoje

za dnia alfabetem Morse’a
wystukiwały godzinki
częstowali zieloną herbatą sąsiedzi

nocą odmawiały obsesyjnie
beznadziejną mantrę
przy mnie stój

kiedy palce zgrabiały
i nie mogli już łuskać fasoli
włożyli grube rękawice
pięciopalczaste
dla nieśmiertelnych mroczne
czasy nastały

o Abelardzie o Heloizo
nie dano wam poznać kropek
i kresek języka migowego
założono wam rękawice
z jednym palcem
a przecież było lato

nocne niebo
jak baśniowa antyteza
tego najlepszego ze światów

[misery]

wiersz jest od początku do końca magiczny. nie napiszę nic mądrego, bo zaniemówiłam z zachwytu :lol:
...żonglujesz symbolami bajkowo-popkulturowymi tak wprawnie, jak w tej reklamie o telefonach na 2 karty sim (oczywiście, w tej wersji, gdzie telefony nie spadają! ) :lol: (wygłupiłam się. Ale no cóż takie porównanie mi przyszło do głowy,,, )

[norbertus]

Niewdzięczność Twój wiersz jest dla mnie studium filozofii na nią. Głebia wchodzące w ontyczne trzewia problemu wejście w taka głębie powoduje konieczność zatrzymania i co z tego wyniknie już nie filozofia łza nad niewdzięcznością. Pozdrawiam

[paola]

Dziękuję wszystkim za poczytanie i komentarze. Myślę, że im szersze pola skojarzeniowe otwiera wiersz, tym lepiej .
Ninoczka- dzięki za uwagę dot. tytułu. Nie umiałam go zmienić, ale wreszcie znalazłam zakładkę edytuj( zmień tekst) i jest OK, ot takie gapiostwo wzrokowo-komputerowe.
Pozdrawiam wszystkich

[Kamil Rousseau]

ładne toto, fajnie sie czytało , ale to jest poszarpana na wersy proza- gdyby wersy ustawic jednym ciagiem byłoby niezłe opowiadanko, ale...wiem o tym ze mozna z tego zrobic wiersz ale trzeba tekst całkowicie przebudować
pzdr.kamil

[Guest]

Niewdzięczność...temat rzeka...przekaz fantastyczny.

[Kamil Rousseau]

wyrośli z butów siedmiomilowych
także z roztargnienia
świat stał się repliką
popsutych zabawek ze strychu

przyzywali gwiazdy na pomoc
imieniem własnym - pospolitym
one wdzięcząc się
przyklejały się do czubków palców

codziennie alfabetem Morse’a
wystukiwali godzinki
częstowali zieloną herbatą
nocą odmawiały obsesyjnie
beznadziejną mantrę
przy mnie stój

kiedy palce zgrabiały
i nie mogli już łuskać fasoli
grube rękawice pięciopalczaste
nie dodawały ulgi i uroku

o Abelardzie o Heloizo
nie dano wam poznać kropek
i kresek języka migowego
założono rękawice z jednym palcem
a przecież było lato

nocne niebo
jak baśniowa antyteza
tego najlepszego ze światów

Wiesz Paola - jeszcze raz popatrzyłem na Twój wiersz i...coś takiego mi wyszło- nie wiem czy to lapiej ? jednak decyzja należy do Ciebie.
A wiersz podczas następnych czytań mnie naoprawdę zauroczył.

pzdr.kamil