usiadłam z nim na progu myśli

[El]

a potem popłynęła pieśń oczu
śpiew zwiedzionego jongleura
któremu czasem tłum woła hosanna
lub przedwcześnie wróży upadek

kłamstwa
tak
kłamstwa skrapiane żądzą
potrafią żyć samodzielnie

obiecywał że zniknie o drugiej nad ranem
tylko wcześniej ograbi katedrę na rogu
wyniesie z niej fałszywą relikwię
i małą drzazgą z ramion golgoty
wykole zdziwione źrenice tej szmacie
co śmiała śnić się madonną

pozory
tak
pozory tworzone pikselem
potrafią napluć do serca

ostatnie pytanie zdławił warknięciem
nie staraj się zrozumieć mężczyzny
nie wkładaj palca w ranę adama

[Maria M.]

Bardzo oryginalne metafory i symboliczny wiersz. Ostatni wers w zadziwiający sposób łączy stare z nowym, pozornie dwie sprzeczności. Ciekawe studium mężczyzny....To moje wrażenia "na gorąco". Wrócę sobie jeszcze do tego wiersza Pozdrawiam

[El]

Dziękuję i zapraszam

[norbertus]

Bardzo bardzo czuję te matafory, odnajduję rzeczywistość, która czlowiek falszuje, ale w tym wszystkim odnaleźć trzeba siebie i jest to możliwe. Pozdrawiam

[El]

Może On odnajdzie - ja tylko słuchacz pokorny.

[misery]

..podoba mi się początek - sugerujący, ze wcześniej coś było. zwykle niedopowiedzenie jest na końcu, ale - na początku jest równie dobry efekt. Portret męzczyzny - owszem Ale te bardziej "ogólne" twierdzenia wplecione w wiersz - o kłamstwach i o pozorach (tworzonych pikselem) są - trafne i ciekawie sformułowane. zwłaszcza te pozory - potrafią napluć do serca - naprawdę dobrze napisane.

[El]

Dziękuję za poświęcenie uwagi - przemyślę kazde słowo.