Aż do końca

[Kamil Rousseau]

synu milczysz
jak kamień który uciska ciebie i jego serce
lecz miłość ojcowska mocniejsza od śmierci

nie potrafił się skupić poza
odkładał spragnioną dotyku rękę i myśli
muśnięcia warg tonęły w milczącej ciszy
oczy rozdzierały wspomnienia wydobywając z głębin
zapomnienie - zwodząc nadzieję że znowu razem
przez wszystkie samotnie spędzane chwile

tulił delikatnie płową myśl jak wtedy gdy byli razem
teraz też jest blisko ale granit jest nieprzepuszczalny
wspomnienia wygaszają się z każdą chwilą - pełzną wolniej i wolniej
nieporadnie z chaosu wydobywając mgławy nieokreślony obraz

ślepy wzrok zwrócony w nicość skrywał uczucie nieobecności – dlaczego




;-)