O LUDZKIEJ NIEWDZIĘCZNOśCI

[Kamil Rousseau]

wyrośli z butów siedmiomilowych
także z roztargnienia
świat stał się repliką
popsutych zabawek ze strychu

przyzywali gwiazdy na pomoc
imieniem własnym - pospolitym
one wdzięcząc się
przyklejały się do czubków palców

codziennie alfabetem Morse’a
wystukiwali godzinki
częstowali zieloną herbatą
nocą odmawiały obsesyjnie
beznadziejną mantrę
przy mnie stój

kiedy palce zgrabiały
i nie mogli już łuskać fasoli
grube rękawice pięciopalczaste
nie dodawały ulgi i uroku

o Abelardzie o Heloizo
nie dano wam poznać kropek
i kresek języka migowego
założono rękawice z jednym palcem
a przecież było lato

nocne niebo
jak baśniowa antyteza
tego najlepszego ze światów

Wiesz Paola - jeszcze raz popatrzyłem na Twój wiersz i...coś takiego mi wyszło- nie wiem czy to lapiej ? jednak decyzja należy do Ciebie.
A wiersz podczas następnych czytań mnie naoprawdę zauroczył.

pzdr.kamil