Pragnęła pójść do nieba

[tom_70]

Jakby czekała aż straci mnie z oczu
że to miejsce jest właśnie dla niej
w ramionach słońca
w orszaku promieni

Przestała oddychać
światło zanurzyło się
w niezgłębionym

Nie pytam dokąd idziesz

W tej chwili jestem tylko z tobą
po raz ostatni
w ciszy
która przelewa się uszami

[ElaM]

Myślę,że dla każdego,kto odchodzi do nieba i zostawia tutaj ludzi,których kocha,takie odejście na pewno jest ciężkie,ale my pogrążeni we własnym bólu nie jesteśmy w stanie tego zobaczyć.... Piękny wiersz,trafia prosto do serca... Pozdrawiam

[anja]

Treść wiersza (niestety) jest mi bardzo bliska.

[member22]

Troszkę zbyt pesymistycznie jak dla mnie. Wiem, że poezja obrazuje stan duszy autora, dlatego tym bardziej apeluje o choć namiastkę optymizmu. Wtedy zobaczyć będzie można pewną metamorfozę myśli i wzmocnienie swego ego. Pozdrawiam

[tom_70]

(2015-09-14 12:26:09)member22 napisał(a):  Troszkę zbyt pesymistycznie jak dla mnie. Wiem, że poezja obrazuje stan duszy autora, dlatego tym bardziej apeluje o choć namiastkę optymizmu. Wtedy zobaczyć będzie można pewną metamorfozę myśli i wzmocnienie swego ego. Pozdrawiam

To jak ma być?
Optymistycznie?
Przecież nie opisuję uczty weselnej.
Trzeba ze zrozumieniem czytać.

hej!

[Toyer]

Tom ma rację, nie można zaprogramować duszy. Smutny poeta pisze smutno, wesoły optymistycznie.W tym wypadku ciężko o optymizm, odejście bliskiej osoby potrafi być dołujące. Wiersz w piękny sposób mówi o nieuniknionym, podoba mi się. Czuję ten ból, jednak to nie jest rozpacz a tak jakby pogodzenie się z losem. Pozdrawiam

[tom_70]

(2015-09-14 14:02:06)Toyer napisał(a):  Tom ma rację, nie można zaprogramować duszy. Smutny poeta pisze smutno, wesoły optymistycznie.W tym wypadku ciężko o optymizm, odejście bliskiej osoby potrafi być dołujące. Wiersz w piękny sposób mówi o nieuniknionym, podoba mi się. Czuję ten ból, jednak to nie jest rozpacz a tak jakby pogodzenie się z losem. Pozdrawiam

Dzięki, Toyer, za komentarz, za zrozumienie