Cisza

Rzędy brzóz już zakrył skrzydłami, kruk nocy

Chłodnym blaskiem płonie srebrne jego oko.

Pradawną siłą las wznosi się wysoko

Szczęśliwy kto rąbek zobaczył tej mocy


Drzew rzędy oblane trupim blaskiem w mroku

Sztywno, jak w żołnierskim szeregu przy drodze

Brzoza przy brzozie, równo noga przy nodze

Strach zboczyć, strach za nie stawiać krok


Wnet przez ciemność sarna ucieka przed psiskiem

Wilk za sarną wybiegł w śmiertelnej pogoni

Capnął, zdusił morderczym trzyma uściskiem


Padli obaj w ciepłej krwią zalanej toni

Czy sarnę ocali? Czy psa z głodnym pyskiem?

Dlaczego las milczy? Za nikim nie stroni.

Lubię rymowane wiersze, a ten sonet przedstawiający dziką przyrodę nawet całkiem... całkiem
Pozdrawiam

coś mi się tak zdaje,że nie tylko drogi autorze miałeś na myśli dzikie zwierzęta i las

Tak, końcówka definitywnie nie brzmi jak opis dzikiej przyrody. Wydaje mi się, że to byłą trudna decyzja dla tego lasu. I bardzo dziękuję za powyższą opinię.

(2017-01-14 14:32:41)Nepomucen napisał(a):  Tak, końcówka definitywnie nie brzmi jak opis dzikiej przyrody. Wydaje mi się, że to byłą trudna decyzja dla tego lasu. I bardzo dziękuję za powyższą opinię.

Ja odebrałem sarnę, wilka i psisko (może już zdziczałe) jako obrazek przyrody, przynajmniej dosyć odległy od ludzkich siedzib centralnej Polski. No, chyba że Bieszczady lub lesiste Beskidy.
P.S - czemu takimi "rozstrzelanymi wersami" piszesz?