Gdy prochem jesteś

[adamadahp@gmail.com]

skrajem pomostu

Gdy prochem jesteś



Życiem ognia czy wody, które nie umiera
Ruchem krzewu ożywionym wiatrem
Oddechem lasów, łanów zbóż wiewnych
Mocą skał co szkielecą gór ducha
Siłą która wysktrukturza Ziemię
Czy krągli łukiem wód oceanów --

Czy warto mówić : martwa natura ?
Że tylko palą się, parują - przemieniają
Zjawiskowością krajobrazują ?
- Ty ich nie wybawiaj ! Nie przeszkadzaj !
Tyle życia dzierżą rzeczy co i istoty
Więc zawierz im! I mów do nich głośno
Dalej rozmawiaj - Ucho nadstawiaj !
Bo one wszystko wiedzą i prawdę powiedzą
W cyklach wiodących się obnażają
Zawierzonych i Ziemi i Słońcu.

A ty ? - Ich sumo wyszczególniona
Wspólnym cudem życia duchowiona
Wołasz głosem Boga ,dumnie: Ja żyję !

Tak daleko , a jakże są blisko
Jedną mocą , ogarnięte - czasem.
Choć one dzisiaj jeszcze zimne - zamyślone
Wiedzą że przyjdzie ich zmartwychwstanie
- Chociaż w pojęciu to tylko związki
Stałe, ciekłe i lotne - ciała, ciała , ciała .

[iśka]

Ciekawy wiersz i pięknie zobrazowany/pozdrawiam