Kartuz

[norbertus]

Podglądam wirydarz spełnienia
Ciszy dzwoniącej nocą i rankiem
Uderzenie serca dzwonu i człeka
Gdzie biel przeplata się z ciemnością

Słucham modlitwy i uderzeń
Serca i siekiery w pień wbitej
Samotności bez łez rozpaczy
Milczenia co żyje i nie umiera

Psalmu jednego co za drugim płynie
Jak rzeka niepokorna zakolami
Co drogę wciąż zmienia
I morze co wodę jej oczyszcza w soli

I znowu dzwon noc i jutrzenka
Biel habitu kukula prędko
Z wieszaka zdjęta lecz bez pośpiechu
To kartuz swoją drogą podąża

I tak myśl swoją teraz przeplatam
Świata zagonieniem i białego mnicha
Ciszą milczeniem i pytam
Gdzie jestem w wariactwie codzienności

Czy kartuz odpowie mi swoją ciszą
Brzasku dnia zamodleniem
Czy sprowokuje szukanie istoty
Człowieka co mocuje się ze swoim pragnieniem

[Guest]

Wyciszenie w ogrodzie klasztornym.Parę razy Twój wiersz Norbertusie czytałam jest ładny ,ambitny :brawo:

[anja]

Potrzeba mi takiego wyciszenia, odskoczni od codzienności....... :-|

[meg04]

zrównoważona treść słowem dojrzałym, codzienności szarej dotyk potrafi piętno zmyć ale też i zostawić, w zależności od okoliczności i zwykłego ludzkiego losu. wyciszenie w takim przypadku bywa zbawieniem. pozdrawiam.