Sopel

[Ventum]

Stojąc jesiennym wieczorem
Nad zimnym soplem kamiennym,
Myślę o róży, czerwonej i niczym
Jedwab jej płatki, duszy ukojeniem
Mej, ta skromniutka róża.

Wspomnienia jedynie zostały
Bo jesień okrutna, listki krwiste
Zerwała, a zefir czasu porozrzucał
Je po świecie tak, że śladu
Po niej... Tylko sopel pozostał.

Patrzę w oddali na chmury
Delikatne, gwiazdy skrywa i niebo
To samo co sprzed laty,
Jednak mimo wszystko inne
Całkiem, różnią się tym...

Zawsze było tak głośno i ruchu
Przepełnione, chwile nagle te
Znikły bez śladu i nikt nawet
Nie wie kiedy, dlaczego...
Pozostał tylko głuchy sopel.