Skorpion

[Vego]

Skorpion co kąsa od tyłu, ogon ma nad głową, a z niego jak półksiężyc kolec wystaje, aparat życia i śmierci, kształtny jak poemat. W słońcu swój pancerz skrywa na ziarnistym stromym wzniesieniu. Oczy ma maleńkie, pozbawione skruchy, bywa też szybki, jadem paraliżuje i pożera ofiarę. Śpi pod kamieniami, czasami w norze starej. Ma wielu wrogów, i sam jest czyimś wrogiem. W pustynny dzień gdy świeci słońce nad nim, wodę ze swych ofiar spija, w nocy z ziaren mokrych. Skorpion sam musi walczyć, więc bywa okropny. A karawanę omija i ucieka, bo jej ludzie,- skorpiony jedzą w ogniu wieczorami. Trzy godziny snu pod kamieniami, odgłosy pustynnych sów i fenków. Wąż trzaskający ogonem, w pogoni zygzakiem do cienia, wśród kamieni - językiem poczuł jego spojrzenie.