Luxphobia

[Mefistofeles]

Pokraczna, zgarbiona sylwetka
Zapluty karzeł zdychającego świata
Chowa się w mroku, by uniknąć spalenia
Mimo braku sensu swego istnienia

Z każdą chwilą cień maleje
A krwiożercza paszcza słońca promienieje
Demonicznym śmiechem ona chichocze
Niszczy szkaradnej istotki nadzieje

Przeraźliwym wrzaskiem plugastwo oświadcza
Że zagłada świetlista jego żywot wygasła

[Gryf]

Słońce, z jednej strony przyjaciel, a z drugiej wróg.
To ono decyduje o istnieniu.
Ten wiersz bardziej mi się podoba od poprzedniego.
Pozdrawiam.

[tom_70]

To jest tak koszmarnie napisane, że nie da się tekstu
zaliczyć do jakichkolwiek kategorii pojęciowych.

[ElaM]

A mi się to podoba...to jak walka dobra ze złem,w którym dobro zawsze zwycięża.. Pozdrawiam