Kochankowie

[Toyer]

Spłukana ze wszystkich oszczędności dusza
żebrze o zbawienie na skraju piekła i nieba
głód obezwładnia niewidzialny eteryczny całun
ciało pod komendą okaleczonego generała
robi chwiejne kroki w realnej przestrzeni

potyka się i wstaje odciskając swoje upadki
w kamieniach i ziemi na pustyni przeznaczenia
biegnie przez nieznane ścieżki za dnia i w nocy
odciskając na powłoce istnienia ślady przeżycia
czasem nawet bezbronne w swojej ułomności

ono i ona kochankowie aż do śmierci
nierozłączni ślepi lecz nie wieczni
tylko jedno jakby słabsze bo śmiertelne
nie pewne jutra co w swojej pieczy trzyma
co krok pokusy zdrady dają test ich miłości

gdy nadejdzie czas rozłąki pożegnają się czule
ona potęskni zapłacze gdy ono w proch się obróci
czekać będzie cierpliwie na swego partnera
by spotkać się ponownie w lepszym świecie
już wiecznie razem jak jedno istnienie kochać się będą

[tom_70]

To jest tragicznie źle napisane.

[Toyer]

Dziękuję za opinię, może trochę przegadałem

[tom_70]

Może trochę przesadziłem z komentarzem.
Tekst nadaje się do całkowitej poprawki,
choć najlepszym wyjściem, byłoby usunięcie go.

[Toyer]

Rozumiem. Nie każdy wiersz się udaje, ale każdy przynosi jakieś doświadczenie dla piszącego
Pozdrawiam

[member22]

Jest to wyraźna próba napisania dojrzałego, niebanalnego utworu. I brawo choćby za to, bo owa próba to jakiś krok do przodu. Pozdrawiam