Kłótnia myśli

[Niedzisiejszy]

W mej ciężkiej od niepewności głowie kłócą się dwie myśli:
jedna, Nadzieja, a druga, Rozum.

Nadzieja, lekkim i spokojnym głosem szepcze:
nie wszystko stracone

Rozum, stanowczym, rwącym me włosy głosem mówi:
nie wierz Nadziei, już wszystko stracone

Nadzieja, kolejnym lekkim piórkiem podnosi mą głowę, szepcze:
wszystko da się naprawić, czekaj z spokojem

Rozum, ciężką dłonią spycha moją głowę, mówi:
ból będzie tylko większy, pogódź się z tym, co już dawno stracone

znów Nadzieja podtrzymuje mi głowę:
bądź dobrej myśli, ta zła chwila przeminie

a Rozum, znowu spycha lekką nadziei dłoń, ciężkim głosem mówi:
Nadzieja chce cię zmylić, opóźnić twój ból, skoczysz za Nią w ogień, on cię spali

Nadzieja, resztką sił gładzi mnie po głowie:
Rozum chce cię dobić, wyrwać twoją głowę, by ją postawić na murze z rozbitych okularów

A pośrodku ja, z głową raz z kamienia, raz z kruchego szkła,
odganiam w końcu myśli, i pozostaje on, strach.

[ElaM]

Spróbuj napisać ten wiersz jeszcze raz...
W mojej głowie kłócą się dwie myśli:
Nadzieja z Rozumem.

Jedna niesie wiarę,
druga jej zaprzecza...itd.itp

[Leah]

a przepraszam, co to za potworek?

[tom_70]

Koszmarny tekst.

[member22]

To po co mieć nadzieję, skoro taka krucha. I tak przegra walkę z rozumem. Niestety realia są takie, jakie są i nie ma co rozpaczać nad rozlanym mlekiem. Może to okrutne, co piszę, ale jakże prawdziwe.
Wiersz trochę nieudolnie napisany i trudno go w zasadzie ocenić pozytywnie. Dlatego próbuj dalej, by wyrobić sobie swój własny styl poetycki, oryginalny, ale poprawny. Pozdrawiam