Widzenie katedry

[tom_70]

budzi się milcząca postać strzelista
rozrywająca serce przestrzeni
słońce przystaje aby na nią spojrzeć
mury nieporuszone wznoszą się
ich pomruki osaczające
jej zapach kamienny napełniający nozdrza
wieże rozpościerające swoje cienie
witraże - tęczowe rozpryski fontanny
krążące nieustannie w całej płomienności

próbuję się utrzymać na skrawku pragnienia
z błyskiem rozkoszy w oczach
ja w ciebie wpatrzony
rodzę się po raz wtóry
twoja postać zapisała się w moim ciele

[member22]

Czytając wiersz ma się samemu wizje gotyckiej budowli ze strzelistymi wieżami i witrażami w każdym oknie. Do tego dodać można specyficzny zapach wieków średnich i monumentalność niejako określoną w każdym calu katedry będącej głównym tematem utworu.
Aby mieć powyższą wizję podczas czytania utworu trzeba nie byle jakiego kunsztu autorskiego. I tu słowa uznania należą się Tomowi, jak nikomu innemu. Pozdrawiam

[tom_70]

Dzięki member za komentarz
Tak na marginesie, na jednym z portali - wydawałoby się przyjaznym, większość komentujących na ww wiersz, wylało wiadro pomyj.

[e-ska]

Zgadzam się z EląM ! Wiersz bardzo obrazowy . Widziałam różne katedry , ale ta jest najpiękniejsza . Pozdrawiam .

[tom_70]

Dziękuję Wam za szczodrobliwe słowa.
Tylko problem jest w tym, że komentujący mój wiersz,
tak naprawdę znają się na poezji, bo piszą dobre wiersze.

[tom_70]

Chyba źle mnie zrozumiałaś

[tom_70]

No cóż, nie siedzę w twojej głowie.
Trzym się.