wiersz biały ; bezdomny

[adamadahp@gmail.com]

b e z domny

. . . i ten bezdomny człowiek
niewielka kropka nad " i "
choć wielkie jest w naturze
spłodzone " i "[/size]
lecz sama kropka ?

niedojrzała kropla porannej rosy
opadnięta gałąź
w gąszczu wybujałych drzew
oderwany kawałek grzechu
cierpki owoc szlachetnej latorośli.

I już ! I jeszcze nie !
Już " i " ... jeszcze nie !
filozofii życiowej brzemię.
Naturalnie wolne spoiwo
pomiędzy słowami
i zgodne z nimi
w koniunkcji ludzkich zdarzeń.

W stroju honoru miłosierdzia
w urodzie wiary
objęciach jej dobrej woli
i naszego prawa
Zapraszany do stołu
w ostatnim wagonie
kolei losu
U siebie .

aDAM MAda

[member22]

Ostatni będą pierwszymi - taka jest podstawowa nauka z Twojego utworu. A co do samotnej gałęzi wśród wybujałych drzew to trzeba tu zauważyć że ta wyda najbardziej dorodny plon i owoc. Po owocach ich poznacie to kolejna perełka w Twoim słowie. Tak zrozumiałem ten utwór i tak właśnie go odbieram. Pozdrawiam