Górskie szczyty...

[Vincenzo Medoro]

Górskie szczyty, które wciąż spoglądacie, spowite mgłą
Strzeżcie mych braci i siostry, gdziekolwiek są
A gdy niebo przysłoni ogień i dym
Patrzcie, bo powróci Zatracenia syn.

Jeśli dziś spłonie wszystko
Powinniśmy i my spłonąć razem.
Ogień podąża na nieba szczyt.

Ojcze, wezwij Ich
Stań przy mnie i patrz
Jak na zboczu rodzi się ognisty świt.

Jeśli nocą zawita śmierć
Pragnę abyśmy zginęli razem
I wznieśli kielich ostatni raz.

Ojcze, wezwij Ich
Przygotuj się i patrz
Jak na zboczu rodzi się ognisty świt.

Śmierć spadnie z nieba i pochłonie wszystko.

Widzę ogień, daleko w górach
Widzę ogień, trawiący las
Widzę ogień, który pochłania dusze
Ogień, który pragnie zgasić nasze życie
Proszę, nie zapomnij mnie.

Kiedy zapłonie noc
Ciemność zabierze wzrok.
Życie moich braci i sióstr
Nagle pochłonie mrok.
Niebo spadnie na ten świat
Niczym bezlitosna Bestia,
A wśród ruin naszych domów
Ciszę przerwie głosów sto.

[member22]

Na początku myślałem że omyłkowo zamieściłeś wiersz z rymem na forum wierszy białych. Ale dalej rymy są zatracone i utwór przypomina trochę białą poezję. Piszę trochę przypomina, ponieważ do prawdziwej białej poezji jeszcze mu niestety daleko. Brak wyraźnej składni i słabo zaznaczona pointa tylko są dowodem na pewne niedociągnięcia w poetyckim warsztacie. Ale ponieważ ja nikogo staram się nie zniechęcać to pisz dalej i szlifuj swój styl, a z czasem Twoje utwory staną się lepsze. Pozdrawiam

[Gryf]

Brzmi apokaliptycznie i ma jakiś potencjał, ale trochę długo i nieskładnie. Przypomina balladę rockową. Zgodzę się z Memberem, musisz go trochę wygładzić, ale sam zamysł bardzo mi się podoba.