Siostra Cisza

[norbertus]

Przy kominku zasiadła Siostra Cisza
Paciorki różańca jeden za drugim
Stare belki skrzypią melodią żywicy
Siadam na zydlu przy Pani co milczy

Co mi powie co przy Niej odnajdę
Maska spadła makijaż kiepski
Prawda boli jak rana serca strzałą przeszytego
I jeszcze łza jak górskiego potoku kryształ

Zaprzyjaźnić się z Nią czy jestem wstanie
Lęk bierze górę po co dlaczego
Pamiętaj z Nią tylko trudne zmaganie
Jak walka ze szkwałem co napadł na jezioro

Maszt się łamie żagle poszarpane
Bosman jeszcze komendę wydaje
To nie dziesięć w skali Bufor ta
Tylko walka o życie i co

CISZA ….

[anja]

Kuka wodna jak ja to rozumię.
Siostro-kolażanko dlaczego się przyczepiłaś? Ta cisza aż dzwoni.

Świetny wieresz, świetne zakończenie :brawo:

[Julia]

Norbertusie! Nie ma złych sytacji, nawet ta CISZA może być zupełnie ludzka i uśmiechnięta. A pomyśl sobie, że nie masz ciszy, w jej miejsce niekończący sie wrzask uwłaczający Twojej godności (to taki skrajny przykład, żeby Cię przekonać). Nieważne kto sprawcą tego wrzasku, ale on Tobie towarzyszy bez prerwy. Nie błagałbyś wtedy o ciszę? Jestem przekonana, że chciałbyś zamienić za wszystkie pieniądze, gdyby tylko było to możliwe. Przekonałam? To teraz uśmiechnij sie do swojej ciszy. Pozdrawiam.

[szaraczek]

W ciszy można usłyszeć własne myśli...w taki to sposób powstał na pewno ten wiersz :brawo:

[anja]

Julio, nieraz cisza jest tak przejmująca że nawet nikt nie szepcze do ucha :-(