SONET DO SAMOBÓJCY

[Xan]

Krok do przodu. Podmuch. A dno daleko.
Histeria zdeptała odwagę wrzaskiem.
Wszystko się kręci, jakoś dziwnie ucieka.
Każde osobno. Spojone księżyca blaskiem.

Strzępy myśli, nielogiczne. Narodziny.
Błyski w oczach choć już matowych jak mleko.
Minuty w sekundy, a te w godziny...
Razem pojedyncze. Stoją. A dno daleko.

Wtem! Pobudka – Czy ja wiszę? Co tak wieje?
Coś mnie pali. A... to wstyd. Za czyny.
Co mnie szarpie? Nie rozumiem... co się dzieje?

A... no jasne. To wiatr. Smak rutyny.
Jak to? Przecież to mój pierwszy raz. Zdziwienie.
A dno... daleko? Zarył w chodnik. Smród uryny.

P. S.
A duchy prastarych przewodników, siedząc na karkach pojedynczych bohaterów, spychają ich drogi ku grobom.
11.12.99r.

[anja]

Mocny. Najgorsze są te chwile przed, kiedy nie ma już odwrotu. Świetny wiersz, każde słowo przemyślane, duży +

[Xan]

Jeden z moich ulubionych tekstów

[Fred]

Trochę mi ucieka rytmika wiersza w ostatnich dwóch strofach. Może przez te wielokropki. A tak w ogóle tekst niebanalny, interesujący. Wyrazy uznania

[Gryf]

Witam, no powiem że mocny temat, ale mnie się podoba.
Pozdrawiam.