Juz sie nie boi

[czardasz]

pękła torebka miedzianych monet
z hukiem rozsypały się na podłodze
życie ułożone sonet wersów w
zagubiła w krętej labiryntu Drodze

pokaleczona przedzierając się przez chaszcze
zatopiona we łzach rozpaczy niemej
gdzieś tam w głębi duszy wierzy jeszcze
Że uda jej się przebić przez ścianę płaczu

w oddali tli się światełko nadziei
usta mówią Wierzę w Boga Ojca
przecież jestem córką tej ziemi
Boże pokaż drogę choc nie widzę końca

Nagle gromem jasność objawiona
Niebo błękitne w tęczę się Stroju
granitowe maluje usta uśmiechem
  Idzie prosto już się nie boi

[anja]

Czytałam kilka razy i za każdym razem ładnieszy.

gdzieś tam w głębi duszy wierzy jeszcze
Że uda jej się przebić przez ścianę płaczu

Te wersy przypominają że trzeba mieć nadzieje, bo dla Niego nie ma nic niemożliwego.

[Grześ]

odnośnie wiersza - napisany z głębi serca.

a dodatkowy koment?- czekanie to najgorsze w mozliwych wyjśc, zatem nie czekaj

[meg04]

czardasz napisał(a):zagubiła w krętej labiryntu Drodze

Że uda jej się przebić przez ścianę płaczu

usta mówią Wierzę w Boga Ojca

Niebo błękitne w tęczę się Stroju

przyznaję, że czytałam kilkakrotnie, odczułam przesłanie tego wiersza, tylko nie znalazłam uzasadnienia albo nie zrozumiałam znaczenia zastosowania w tych wersach dużych liter - poza wyrazami "Boga Ojca".
Pozdrawiam świątecznie.