noc

[Anna]

Buzia przy szybie
serce tyłem do kierunku jazdy
na kolanach kaszkiet
do pogłaskania po głowie.
Jakby nie było ciszy
nic do powiedzenia już nigdy więcej.

Z nocnego krzyku
wyrwie łza
ślepe ściany
za twarde na czułość
One też nie mogą spać
spokojnie

Pod powiekami mam
wspomnień ogień
który nie chce zgasnąć
płoną wielkim płomieniem
nieugaszonym

Kto nauczy jak
kochać mam
przywróci wiarę
w dobry czas

[Mikoku]

Anna napisał(a):Kto nauczy jak
kochać mam
przywróci wiarę
w dobry czas

największą silę czerpiemy z Boga, to w nim możemy pokładać swoje nadzieje na lepsze jutro, tylko czasami tak do końca w to nie wierzymy potrzeba nam więcej zaufania....

[Anna]

tak fakt często brakuje nam wiry

[teemoore]

tu dużo lepiej
Buzia zamieniłbym na "twarz. Będzie mniej dziecinnie

Anna napisał(a):wspomnień ogień

niepotrzebna inwersja
słabszy koniec, ale początek mnie zachwycił : )

[Anna]

dziekuje

[teemoore]

Anna napisał(a):serce tyłem do kierunku jazdy

I to mnie urzekło

[Anna]

tak właśnie u mnie jest

[teemoore]

Wiem Aniu że takie wiersze pisze się z głębi duszy i myśli. Ale zawsze trzeba to zrobić w taki sposób, by czytelnika też urzekło. W tym przypadku urzekło mnie.
Pisz białą, szukaj jak najgłębszych metafor bo masz potencjał

[norbertus]

Egzystencjalnie bardzo mocny wiersz. Zatrzymałem się nad nim dłuzej. Stanowi dobre wyjście do głebszej reflekcji medytacyjnej - poszukiwanie siebie - noc intryguje, zaprasza, ale też przeraża, wywołuje lęk. Noc zmysłów, noc samotności i wiary, którą w niej tracę, ale zawsze po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój. Tak na szybko jakoś prowadzi mnie w gtłebię na Górę Karmelu . Pozdrawiam

[Anna]

cóż powiem powiem szczerze jestem zaskoczona skromne dziekuje