wstrząśnij mną

[misery]

wstrząśnij mną
do głębi, do mojej głębi
najbrudniejszej, uświęconej

połam mi kręgosłup
moralny i zrób to bardzo
namacalnie.

nie oszczędzaj mi niczego,
nie chcę nie znać
Prawdy

doprowadź mnie do łez, do ostatniego
oddechu, doprowadź mnie
za rękę do grzechu

wstrząśnij mną
zastrasz mnie, wzbudź we mnie zachwyt
bluźnierczy

i błagam pokornie
nakłoń mnie do
Złego

zanurz się we mnie i wypłyń
na mą głębię i tam mnie zwyczajnie
utop

pozbaw mnie złudzeń, pozbaw mnie
tchu, pozbaw mnie wszystkich
skrupułów

nie dawaj mi znieczulenia, daj mi najcięższy
narkotyk, jaki zdołasz
unieść

uwiążę go sobie u szyi i zanurzę się
w Tobie - a tam, proszę,
wystaw mnie na próbę

zaatakuj mnie znienacka,
i graj nieczysto, ale wymyj ze mnie
wszystko

zepchnij mnie z krawędzi istnienia
na margines
Twoich słów

i upij mnie nimi tak, abym była
szczęśliwa ze swojego upadku
ze swojego poddania się - Tobie

wstrząśnij mną
- Poeto…..


(...chyba tego tutaj jeszcze nie dodawałam...? początek - jak na to patrzę dziś, chyba bym zmieniła, ale - nadal jestem zadowolona - brak samokrytyki, ech, wiem - z końca

[Ginsana]

a to Ci się udało :lol: ja tu sobie czytam, i myślę ale perwersja w oczekiwaniach, a Ty się zwracasz do poety ....hehehe....no brawo Gabi
To mi się najbardziej spodobało :

zepchnij mnie z krawędzi istnienia
na margines
Twoich słów

normalnie jakiś geniusz/ czytaj umysłowy, a nie jakiś facio / przeleciał przez Ciebie

[misery]

dzięki :lol: no więc jak widać mam nieco wygórowane (czytaj: skrzywione ) oczekiwania wobec poetów hm, pewnie dlatego zwykle jakoś do mnie nie przemawia poezja rymowana...no bo trudno wstrząsać rymami. choć, oczywiście JEST to wykonalne