rozmowa z cieniem

[El]

Mówisz:
Zapomnijmy o czasie - stwórzmy początek.

A jeśli wcale nas nie było i nie ma?
Czy jest możliwe, abyśmy zaistnieli
jak drzewo, nasiono i pętla wszechświatów -
w jednej zakrzywionej przestrzeni?

My raczej zamknięci w słowie, w kartce papieru.
Tam kroplą miodu pocieszamy błaznów
lub sami z sobą rozgryzamy liść mięty.

Pytasz:
Co jest prawdziwe?

Tylko myśl, która tworzy senne obrazy.

[El]

I słusznie - Życie jest snem, jak słusznie zauważył Pedro Calderón

Pozdrawiam wieczornie

[El]

Poki co - rozglądam się z dozą ciekawości.

[Maria M.]

A mi się twój wiersz skojarzył z efektem lustrzanego odbicia - dwa lustra umieszczone naprzeciw siebie, to co stoi pomiędzy nimi odbija się nieskończoną ilość razy. W życiu też czasami nie wiemy co jest początkiem, co końcem...co jest prawdą, a co tylko jej odbiciem. Ciekawy i refleksyjny wiersz.

[El]

Tak jest Mario.... Tekst to efekt rozmowy - niewiadomo było czy to odbicie przeszłości, czy początek kolejnej nieprawdy.

Pozdrawiam

[Maria M.]

warto do ciebie zaglądać, bo fajnie inspirujesz...już mi coś chodzi po głowie

[El]

Jeśli tekst stał się inspiracją - cieszy mnie to Mario.

Miło mi Nino.