Wieczór smutku

[male_p]

Anioł smutku objął mnie znów
kryjąc pod swymi skrzydłami
rwącym potokiem gorzkich słów
mocuje się z myślami

błękit zasłonił woalką
przesłonił światło radości
nie wpada najmniejszą szparką
choćby mały promyk miłości

w sercu krwawa pręga
drogę zdobyczy wyznacza
płynie wraz z bólem wstęga
trwogą przegranego gracza

zamknięty w rozważania
tonąc w bagnie amoku
pytam o sens trwania
Ggy anioł patrzy z boku

dorzuca liturgią smutek
bym uczuć dno osiągnął
tak wiele rozsypał grudek
stał bym w deszczu wciąż moknął

[male_p]

Ja też mam taką nadzieję .. dziękuję Ninoczko

[Interpelacja]

Ninoczka napisał(a):każe w deszczu stać i wciąż moknąć

to dobry pomysł Ninoczki, przy tym czytelne i wyraźne zakończenie.
Co do reszty - nie zabieram głosu, bo ze mnie żaden autorytet.

Ale wiersz piękny, przesiąknięty smutkiem, trwogą, żalem.
Gratuluje Tomku