Edmund

[LenaLuat]

Jak porzucić przysięgę,
co skrzydła podcina,
okowa zimna jej ramion,
gdy każdym dniem z ciebie czułość wyżyna,
dzikiej tęsknoty pnączem
jadliwie raniąc?

Dłoni pomocnej nie widać,
wyrwane myśli, jak strony książki,
światłem złamanym splątane
- przysięgałaś –
biją kościelne dzwony.

Gdy wianki na wodę rzucane,
przez dziewki, jakże szczęśliwe,
drążyły krąg w rzece ulotny,
patrzyłaś,
jak wolny na dno idzie.

Zrodzone z nocy czerwcowej jedno błaganie:
- Pani nie wyjeżdża!,
przyćmiło przyrzeczenie,
starło pętli zarysy, cienie,
rozgryzło przepaść wreszcie.

Zgubiłaś przysięgę, rozdarta grzechem,
straciłaś w lustrze odbicie.
Tysiącem jeszcze świtów szumiało:
- ślubuję nad życie...

[LenaLuat]

dziekuje...