Codzienność

[anja]

wstaje świt bladoróżowy
ze snu się ptaki budzą
idzie ku nam dzień nowy
nadzieję niosąc ludziom

już wstali, już pędzą do pracy
spieszą się trąbią i gnają
to nasi kochani rodacy
szacunku dla pieszych nie mają

w południe ruch nie ustaje
do szkoły idą uczniaki
przez jezdnię przebiega maluch
a gdzie są drogowe znaki

pisk opon, mrok w oczach
karetki syrena już wyje
zdążyli, uratowali
nic się nie stało - on żyje

wracają wieczorem rodacy
samochód pod okno sąsiada
niestety - też jutro do pracy
powoli gwar miejski zapada

a gdy zamykam okno
myśl taka we mnie się budzi
znowu przyjdzie dzień nowy
niosąc nadzieję dla ludzi

[czardasz]

Anju bardzo mi sie dobrze czytało ten wiersz o naszej codziennosci z nutka nadziei :-)

[staszek]

podoba mi sie anju....

[anja]

Cieszę się, dziękuje. :buziak:

[misery]

anja napisał(a):wstaje świt bladoróżowy

...A umnie ostatnio same szare świty, szare dni i szare zmierzchy

W ogóle to ładnie opisana codzienność zamknięta w klamry nadziei (1sha i ostatnia strofa - świetny manewr )

[Interpelacja]

Pięknie Anju

[male_p]

Brawo Anju. Chociaż w zakończeniu prócz nadziei aż ciśnie mi się na usta "zagrożenie" dla ludzi. Tak to jest na polskich drogach