Bezcenny dar

[Snowboarder]

Cicha i senna kropla przebiła kolory,
Przeszyła rajski uśmiech, spadając na listek.
Rozeszły się miliony przezroczyste, szkliste,
Na cztery strony świata, wstrzymując amory.

Skrył się żuczek pod makiem i nabrał pokory
- Jestem przecież malutki ! Gnają wody bystre
Pod radosnym błękitem - Niebo jest już czyste !
- Wołają leśne duszki, sarny i kaczory.

Już za chwilkę bezpiecznie towarzysze będzie,
Niech tylko rwące rzeki pozostawią pitną
By odżyć mogły kwiaty i młode zwierzęta.

Wracają do rozmów zakochane łabędzie,
Pod leśnym parasolem milkną szmery, nikną
A za lasem zbierają stokrotki dziewczęta.

[Snowboarder]

Widzę, że Ty jedna za wiosną zatęskniłaś
Dzięki

Pozdrawiam.

[minawia]

Bezcenny dar...woda życia, bez niej nie ma miłości, bez miłości życia i zamyka się obręcz na istnieniu istnień...a przecież stokrotki to takie piękne kwiaty, szczególnie wplecione we wianek z innymi. Bardzo malowniczy wiersz.

[Guest]

Niby sonet.
Tak mówi forma.
I lepszy o wiele od twoich poprzednich.
Sonet włoski - pierwszy wzór sonetu.

Chyba niepotrzebnie wplotleś weń dialogi. Rozpraszają liryczny nastrój.
Niektóre rymy mocno pewnym pielgrzymkowym miastem zalatują.
Poza tym pochwalę. Widać duży postęp.


Pozdrawiam :-)

[Snowboarder]

Minawio, dziękuję za miłe słowa. To znaczy, że zwróciłem uwagę Twoją

Skaranie, tak.. to jeden z późniejszych, ale nie najnowszy
Niestety te rymy są takie sobie, ale co mi tam...Napisałem go ostatniej wiosny.