Liryka bardzo intymna.

[Guest]

Ku pamięci małżeńskiej miłości.

Kiedy zaczęły dojrzewać owoce
I koronę drzewa zdobić w gęstym sadzie
Zjawiły się żółcią wypełnione moce
O złowrogiej nazwie i śmiertelnym jadzie.
Kwiat mój ukochany karmiony cierpieniem
Bohatersko walczył z choroby imieniem
Na dzień dobry witał radosnym uśmiechem
A żegnał spojrzeniem i równym oddechem.
Nie wyraził skargi w ani jednym słowie
I tylko nadzieja była w jego mowie
Broniły go kwiaty w bielutkich fartuszkach
I łzami obficie zroszonych serduszkach.
Śmierć w nocy przybiegła z ostrym sekatorem
Pocięła łodygi z czerwonym kolorem
Zakuła w kajdany paraliżu ciało
Na dwadzieścia godzin potem To się stało.
Bóg dłoń swą wyciągnął po kwiat ten wspaniały
A drzewa żałobną melodię szumiały
I dywanem płaczu sad się pokrył cały
A trąby anielskie powitanie grały.
Po stracie kwiatuszka pustka serce pali
Uczucie przywdziało kaftan z twardej stali
I mieczem wyrzeczeń i wstrzemięźliwości
Daje hołd pamięci przeżytej miłości.

St.Majcherczyk