Szampaniada nigdy bardziej przyćmiona

[gari]

brakuje mi, żeby się przy niej rozszlochać. myśleć,
że to ona, a nie ty, tak mnie wzrusza.
znów wolno oddycham, a jedenaście dni wydaje się za mało,
żeby poczuć się głodnym, winnym, rozgrzeszonym.

pozwól mi odejść, przestać wreszcie się tak garnąć.
krzyczeć o wino, żeby było bardziej grzane niż zawsze, wódka mocniejsza,
jestem taka popieprzona. potrzebuję znów o tobie zapomnieć.
nie myśleć o nas, co to dalej będzie, jeśli będzie, czy nie będzie.

chcę być dziś pijana w ciemnym pokoju, kiedy jesteś
za daleko o całe kwadranse w tą jedyną słabość do ciebie.
boję się, że nie zrezygnuję, że mnie zabierzesz, nie zostawisz,
że do ramienia będzie przytulać go matka, zamiast mnie,
mnie, mnie, mnie, szszzzzzzz!