pani jesień

[minawia]

płaszczem z mgieł się odziała
i stąpa po swym dywanie
a zza chmur
słoneczko wyjrzało
z nieba uśmiech posyła
złocienie odbija blaskiem
ciepłego liści szelestu
grzeje stopy oddechem
chyba się w niej zakochało

pocałunek ze słońcem
urody jej dodaje
pięknością swą maluje
pola łąki i gaje
i wciąga w tę krainę
wszystkich zakochanych
czerwienią ich otula
z zieleni tak dojrzałą

a ja z tobą
też w tym pięknie jestem


Jest to wiersz wolny, trochę biały, trochę rymowany i nie wiedziałam gdzie go mam wstawić.