Kozaczyna

[LenaLuat]

Nocą wsie w ogniu pozostawione,
przy miodzie rdzawo-złotym pieśń okrutna,
rozlana na stole, schnie - jej szuka.

Serce, co rozpaczą wezbrało,
jak rzeka późną jesienią,
wybija falą, to co bolało – na próżno.

Srogą zimą, co łaski w kożuchu nie nosi,
a jeżyć się szronem kocha,
zamiera żal, uśpiony lodem – boleść wykrusza.

Wracają konno o świcie miodu chciwi...
- Lejcie im chłopy szczodrliwie,
może darują wam życie.

Przy ogniu czerwonym śpiew ich wargi opuszcza
a jemu zamiera dusza,
budzi się w nim tęsknota – znów jej szuka.

Ty bratanku na wojnę,
ty do krwi, wrogim mordom
szablą wycinać łzy!

Kozaczyna rozdziera kapotę,
a na piersi do niej wyryty list.
- Bracia ja bez niej nie umiem żyć!