Juz sie nie boi

[czardasz]

pękła torebka miedzianych monet
z hukiem rozsypały się na podłodze
życie ułożone sonet wersów w
zagubiła w krętej labiryntu Drodze

pokaleczona przedzierając się przez chaszcze
zatopiona we łzach rozpaczy niemej
gdzieś tam w głębi duszy wierzy jeszcze
Że uda jej się przebić przez ścianę płaczu

w oddali tli się światełko nadziei
usta mówią Wierzę w Boga Ojca
przecież jestem córką tej ziemi
Boże pokaż drogę choc nie widzę końca

Nagle gromem jasność objawiona
Niebo błękitne w tęczę się Stroju
granitowe maluje usta uśmiechem
  Idzie prosto już się nie boi