Droga donikąd

[czardasz]

przysiadłem na starym taborecie

zmęczony życiem

o Boże

co ja z nim zrobiłem

utopiłem w oparach alkoholu

wszystkie pragnienia

zmięte kartki papieru

walają się po podłodze

od dawna nie piszę

miłość

zapomniałem że istnieje

kac jest moim towarzyszem

a butelka

chwilą zapomnienia

i tak codziennie

tonę w odchodach

własnej słabości

to ma być życie

pytam się siebie

w chwilach trzeźwości

za chwilę

zasypiam na stole