usiadłam z nim na progu myśli

[El]

a potem popłynęła pieśń oczu
śpiew zwiedzionego jongleura
któremu czasem tłum woła hosanna
lub przedwcześnie wróży upadek

kłamstwa
tak
kłamstwa skrapiane żądzą
potrafią żyć samodzielnie

obiecywał że zniknie o drugiej nad ranem
tylko wcześniej ograbi katedrę na rogu
wyniesie z niej fałszywą relikwię
i małą drzazgą z ramion golgoty
wykole zdziwione źrenice tej szmacie
co śmiała śnić się madonną

pozory
tak
pozory tworzone pikselem
potrafią napluć do serca

ostatnie pytanie zdławił warknięciem
nie staraj się zrozumieć mężczyzny
nie wkładaj palca w ranę adama