obiecałam ci wiersz

[El]

Mogliśmy być jak drzewa. Z ramionami w błękicie
i twardą korą trwać - zielenić się, gdy przyjdą deszcze.
Tak. Było możliwe przyjacielu. Jak słowo rzucone
między dzisiaj i wczoraj - w zapach parku, o którym
nie chcemy pamiętać, bo pogubiliśmy w nim cienie.

Koronka wersu rzucona między środą i czwartkiem,
zaczepna strofa krucha porcelaną - to tylko targ -
bazar wspomnień i opuszczenie ramion. A może
wzruszenie - sieroce i dorośle dziecinne?

Mówisz: Jest jak jest. Odpowiadam kpiną i łykiem piwa.
Lekko rzucam parę słów i oszukuję drżenie palców.
Dobrze. Jeszcze papieros i kropelka potu na czole -
wygodnie, że nie widzisz, dlaczego pobladłam.

Tak. To ja - niedoszła zmarszczka na pościeli -
imię powracające w stronie ciszy.