Wiosna dwóch daczy

[BardzoGruby]

   
Kwitnącą wiosną w słoneczną pogodę,
Siedział młodzieniec za swoim ogrodem,
Wśród woni fal białego krokusa,
Marzył i myślał jak rośnie pokusa,
Bo uczucie to w jego serce haczy,
Pasji namiętnej o damie gdzieś z daczy*,
I nagle patrzy – idzie jego wybranka,
Powita jak zwykle w barwne ubranka,
Rzęsami gęstymi trzepocząc zabawowo
Na jej widok chłopak zrywa się nerwowo,
Nie wie co robić, więc sięga do kieszeni
I już po chwili w dłoni sztylet się mieni,
Krzyczy wnet głośno „kocham cię wielce!”,
Wnet zamach bierze i wbija jej w serce
Patrzy na to ze spokojem bandyty,
Bo każdy zmysł już został zużyty,
Spogląda namiętnie w jej martwe już oczy,
Chce gładzić w dłoni jej jasny warkoczyk,
Nagle do niego co zrobił dociera,
I drogę śmierci dla siebie wybiera,
Już mija chwila bez życia amuletu,
Bo oddał do siebie dwa strzały z pistoletu,
Lecz życie to nie bajka, tu każdy się postara,
By za złe uczynki spotkała go kara,
Więc gorszącą zbrodnią pokalana dusza,
Trafiła tam gdzie trwa wieczna katusza,
Gdzie każdy w ogniu się smaży bezwzględnie,
A biały krokus w ogrodzie już więdnie
Bo kwiat ten życia niegodnego metaforą,
Rankiem kwitnie, a więdnie wieczorową porą…
*dacza - pochodzący z rosyjskiego termin oznaczający mały domek letniskowy, nierzadko otoczony działką, znajdujący się poza miastem.