Przestrzeń

[BartPoet]

W mej uczuć przestrzeni,
W mej pragnień otchłani
Gdzieś iskra błyszczy z daleka.
A obok krąg cieni
(Wrogowie zebrani),
Co tylko na rozbłysk jej czeka.

I jak już rozbłyśnie,
I jak już zaświeci,
I jak już rozjaśni mą duszę,
Cień wnet ją przyciśnie
I światło uleci,
I znowu w ciemności żyć muszę.

Bo przecież któż inny,
Bo jakaż dziewczyna
Rozświetlić potrafi ów mroka
Niż ten kwiat niewinny,
Mych marzeń dolina,
Mych uczuć, tak kruchych, opoka.

Bo któż jeszcze umie
W mym sercu głęboko
Utkwione powstrzymać zawieje?
Kto w codziennym tłumie,
Rozwlekłym szeroko,
Przywrócić potrafi nadzieję?

Och, jakaż to duża
Tęsknota się błąka
Głęboko, gdzieś w serca uboczu
Za śmiechem jak róża,
Zapachem jak łąka,
Cudownym blaskiem jej oczu.

Z doświadczeń z przeszłości,
Z wyznania bojaźni,
Czy mam jej powiedzieć co czuję?
Bo ona wciąż gości
Gdzieś w mej wyobraźni.
Jej widok tak bardzo przejmuje.

Czy wyznać jej mogę
Bez wstydu, z radością,
Jak bardzo mi na niej zależy?
Pójdziemy w tę drogę
Złączeni miłością,
Swych rąk jedności przymierzy.

A kiedy się wzruszy,
Coś do mnie poczuje
I czułym obdarzy spojrzeniem,
Ja w głębi swej duszy
Wręcz się zagotuję
Ognistym miłości płomieniem.

I jeśli się zgodzi,
I ze mną zostanie,
I życie moje odmieni,
Me serce osłodzi
I nic nie ostanie
Z tej ciemnej i pustej przestrzeni.