Samotność

[Fred]

Cóż mam poowiedzieć? Wiersz bardzo emocjonalny, pisaleś go zapewne po to, by wydobyć z siebie negatywne emocje.
Na początku strasznie ponosi Cię rym i jest to niestety rym nachalny:
"Życie moje dopadła ona
Do destrukcji jest stworzona
Zaskoczyła mnie tak nagle
Aż poczułem nóż na gardle"
Strofa ta grzeszy też nadmiernym sztucznym patosem.
Zresztą caly wiersz jest na dobrą sprawę zbyt patetyczny i opisuje głównie "rozdzieranie szat" w sposób wręcz dosłowny.
Czesto operujesz rymem "czestochowskim" inaczej gramatycznym, tj. takim, gdzie rym wymuszony jest przez formę gramatyczna wyrazu. Najgorzej brzmią w tej kategorii rymy czasownikowe, tj. zabrałem, ujrzałem, uwolnić spowolnić, (tu na dodatek jescze tautologia, czyli to samo z tym samym).
Najlepiej wyszła Ci przedostatnia strofa, a właściwie pierwsze trzy wersy:
"Ja to Ona, Ona jest mną
Wszystkie myśli ciągną mnie na dno
Czuje to... czuje jak tonę
Czuję jak bym zaplątał się w zasłonę"
to zaplatanie się w zasłonę jest nie najszczęśliwsze, wręcz banalne i naiwne, ale myślę, ze to Twoje początki pisania wierszy.
Na ogół zaczyna się od wydobywania emocji, już to stanu euforii i zachwytu nad obiektem uczuć, już to od cierpienia z powodu zawiedzionej miłości.
Dość dawno temu jakiś poeta na spotkaniu (nie pamietam kto to był) powiedział, ze poezja rodzi się z głodu.
Coś musi się dziać w naszych emocjach, musi w duszy coś grać, by zacząć pisać.
Do tego dochodzi jescze tzw. "warsztat". Tego po prostu trzeba sie nauczyć, nie ma rady.
W swoim powitaniu napisałeś, że nie interesujesz się niczym.
Jesli chcesz pisać, delikatnie bym sugerował, abyś interesował się wierszami i abyś ich dużo czytał, ale dobrych wierszy. Wtedy zasmakujesz w poezji i zaczniesz od siebie wymagac coraz więcej. Czy podejmiesz taki trud, to Twoja decyzja. Na to sam musisz sobie odpowiedzieć. Ja moge Ci tylko życzyć powodzenia i w razie potrzeby słuzyć radą, na ile bedę potrafił.