List o zachodzie słońca

[Daniel Piskorski]

List o zachodzie słońca

I
Już niedługo ma gwiazda zgaśnie rozpaczliwie,
Zabłądziwszy samotnie w bezkresie wszechświata;
Jej nicością rażony — nadziei nie żywię,
A postać ducha łzawa wśród dusz się kołata.

O gwiazdeczko wyblakła! Straciłem ja ciebie —
I wszystkie nikłe żądze w proch zaklęły duszę;
Ty mi jako ostatnia błyskałaś na niebie,
A w podzięce za błyski — do grobu iść muszę...

II
Już nie rzucisz mi, słońce, cierni złotych fali,
Nie przeszyjesz jak bańki — tęższej nad dwa serca!
Tu mrok rozwiera paszczę, co oddechem pali,
Jadem żyły przepełnia, w źrenice się wwierca...

I... cóż — ciemności zorza wnet pochłonie świty,
A ja człowieka szukam, co skrą miotał we mnie!...
Lecz widzę! — On łańcuchem agonii spowity
Idzie, idzie niezłomnie! — — Idzie w zapomnienie...

// Nie ukrywam, że to dość luźna parafraza utworu Fade to Black (Metallica). Tyle, ilem chciał dodać, tylem dodał - ilem chciał zostawić, tylem też zostawił.