Ballada długopolska

[Misiek]

Na głowie już coraz większa łysina
zniknęły dawno nawet posiwiałe zakola
a serce gna aż do samego Długopola
tak bardzo mnie ciągnie tamta kraina

gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione

Tutaj nawet tunel jest jak trawa zielony
i pociąg co przybywa jak żaglowiec do kei
wszystko zielone jako w barwach nadziei
dlatego ja wraz z nią przyjadę w te strony

gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione

I wyruszę od nowa na znane mi szlaki
przywitam się jeszcze z tym krajobrazem
kwiaty na łące będą moim drogowskazem
dobrą drogę ponownie wskażą tu ptaki

gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione

Bo serce pędzi do Długopola niemłode
oczy raz jeszcze tym pięknem nacieszyć
aż chciałoby się tu na moment zgrzeszyć
i szybko Panu Bogu podać rękę na zgodę

gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione

Hej, mój przyjacielu weź kubek i nalej
wody ze źródeł które tutaj płyną
tą ukochaną długopolską doliną
pragnienie ugaś wędruj szlakiem dalej

gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione

A kiedy zima bielą wszystko pokryje
na kołek plecak z kubkiem wrzucę
powspominam o Długopolu, które żyje
w moim sercu i marzę kiedy tu powrócę

gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione