Bez Miłości II

[Niedzisiejszy]

I znowu się widzimy, człowieku
bez Miłości, zamknięty w więzieniu
własnego pokoju, z kratami wykutymi
w twoim własnym krzyku

Uciekłeś ze strachem od ludzi,
bojący się sztyletów w ich dłoniach,
wylałeś pogardliwy kielich trucizny dany
ci z miłosierdzia przez potwory

Pogrzebałeś wyrwany uśmiech na
skale twarzy, z raną na ustach
przypominającą ci ciężkimi kroplam
krwi o kajdanach

Chcesz się uwolnić, znowu iść
z białą różą na dworzec, by w zimny
dzień móc czekać na Nią godzinami

Lecz to tylko cicha modlitwa
wspomnień, zgasła świeca na ciemnym
kopcu grobu, pozbawiona nadziei na
radosne zmartwychwstanie.