Na marginesie życia

[Fred]

Zatem do rzeczy:
Pierwsza strofa, to prawdy ogólnie znane i banalne, wyważanie otwartych drzwi.
Druga strofa podobnie, w dodatku określenie "wyśmiejesz go jak kat" jest nieadekwatne. Kat nie jest od wyśmiewania, tylko od zadawania tortur, uśmiercania.
Kolejna strofa: pies siedzący na fotelu w środku lasu,no i ostatni wers iście odkrywczy "takie życie jest". Czy muszę coś dodawać?
Życie różne ma kolory, to prawda, ale to prawda powszechnie znana, niewarta wiersza. W ogóle za dużo w wierszu tego "życia". To nuży.
Ostatnia strofa trochę lepsza, zwłaszcza ostatni wers. To by nie obcym, ale być nasz nawet mi się podoba, ale na ogół jest tak, że to nie człowiek sam decyduje, czy jest obcy, czy nasz, ale tak go klasyfikuje otoczenie. Zacytuję fragment z noweli Marii Konopnickiej "Mendel Gdański." Żyd introligator, który od pokoleń żyje w Polsce jest jednak przez Polaków uważany jako ktoś obcy mimo wszystko. Tak on tłumaczy ten problem:
"Pan dobrodziej myśli, co jak tu deszcz pada. to un Żyda nie moczy, bo Żyd obcy? Albo może pan dobrodziej myśli, co jak tu wiatr wieje, to un piaskiem nie sypie w oczy temu Żydowi, bo Żyd obcy? Albo może pan dobrodziej myśli, że jak ta cegła z dachu leci, to una Żyda ominie, bo un obcy? Nu, to ja panu dobrodziejowi powiem, że una jego nie ominie. I wiatr jego nie ominie, i deszcz jego nie ominie' Patrz pan dobrodziej na moje włosy, na moje brodę... Uny siwe są, uny białe są... Co to znaczy? To znaczy, co uny dużo rzeczy widziały i dużo rzeczy pamiętają. To ja panu dobrodziejowi powiem, co une widziały wielgie ognie i wielgi pożar i wielgie pioruny na to miasto bić,a tego. coby od te ognie i od ten pożar, i od te pioruny Żydy były uwolnione, to uny tego nie widziały! Nu, a jak noc jest na miasto, to una i na Żydów jest. to i na Żydów wtedy nie ma słońce!

[...]
- Nu, jak pan dobrodziej na tańce bywa i swego smutku też ma, to panu dobrodziejowi wiadomo jest, że się ludzie do tańca, do wesołości zejdą i po wesołości się rozejdą, i nic. Ale jak te ludzie do smutku się zejdą, tak się uni do płakania zejdą, nu, to już nie jest nic. To już ten jeden temu drugiemu bratem się zrobił, to już ich ten smutek jednym płaszczem nakrył. To ja panu dobrodziejowi powiem, co ja w to miasto więcej rzeczy widział do smutku niż do tańca i że ten płaszcz to bardzo duży jest. Ajaj, jaki un duży!... Un wszystkich nakrył, i ze Żydami też!"