Modlitwa wieczorna (wiersz do śpiewania/rapowania)

[KAPRYS1]

O tej porze
gdy niebo tratują wieczorne zorze
rozpoczynam życie w innym kolorze.
Nikt z tego cyklu mnie wydobyć nie może
Więc czekam w pokorze
aż w niebo szmaragdowe
wchłonie mnie mej wyobraźni przepastne złoże
I zapadnę w sen.

Może tam uda mi się stworzyć nowe tego świata podłoże
w którym miłość jak baldachim nad niebem rozpostarta
powie złu, że w jej dłoni tkwi ostatnia karta.
O, tam, w niebie, patrz!
rozkwitnie zarys nowego świata,
Z chmur wyrosną aniołów roje
które naszkicują mi ziemskiego raju przekroje
Powiedzą: to wymysł, nie istnieje cierpienie
Zobacz, jak pod naszym okiem dobro potężnieje
znikają afekty, defekty, konteksty, preteksty
Całe to ludzkich bzdur nieme zatrzęsienie.
Zobacz, zobacz budujemy nowy, prostszy świat!
Czy masz może jakieś w związku z tym zastrzeżenie?

-Nie mam, nie, nie ma mnie-
ktoś z tyłu głowy powie
I ja wtedy spytam siebie
Czy to dobre dla nas ludzi jest
byśmy
skąpani w wiecznym winie
beztrosko czekali aż ten świat przeminie
Ale zanim chwilka minie
Ten świat już przecież zginie!

Skończona z aniołami będzie zabawa
znów zza snu wargi rozchyli pęknięta jawa
I BUM!
Kawa! Kawa! Chcesz czy nie, jest kawa!
Zawoła piastunka dnia, co jak zjawa
za oknem codziennie się pojawia.
[/i][/align]