Spacer z cieniem

[Spiritus]

Spacer z cieniem

Nocą dziś spacerowałem
Z przyjacielem
– Moim cieniem –
Na ramieniu.

W ciszy szliśmy całą drogę
Wpatrzeni tak
W oczu swych czar,
Pustych mrokiem;

I stukot kroków jeno
Przypominał nam
O swoim rozeźleniu
Dźwiganiem dwóch ciał.

Wtem gonitwę zaczął drań
– Wyrwać cień ów się chciał –
Zwiedzion złotym blaskiem lamp,
Wróżącym lepszy świat.

Chciałem go pochwycić,
Lecz nawet nie musiałem
– Sam zmuszon był wrócić
Przytłoczon nóg ciężarem.

Dalej już tylko krył się
Gdzieś za mymi plecami,
Zasmucon wspólnym życiem,
Zawstydzon ucieczkami.

W końcu ze swych wędrówek wrócił
Po mrocznych zaułkach śród neonów
I z beznamiętnym spojrzeniem się rzucił
Na łóżko, rozpłynął się śród mych atomów.

Bo przecież nikt nie może uciec przed sobą samym,
Kiedy te same nogi trzymają go przy ziemi.