Monolog z Bogiem

[Vincenzo Medoro]

Jeśli mam jeszcze jakiś wybór
Oddal ode mnie ten przeklęty kielich,
Pełen gorzkiej trucizny.
Czuję, jak trawi moje wnętrzności.
Nastała we mnie wielka przemiana.
Nie jestem już tego tak pewien,
Jak wtedy, gdy to zaczynaliśmy.

Wtedy czułem się natchniony,
Teraz czuję jedynie smutek i zmęczenie.
Słuchaj, gdyż mam Ci coś do powiedzenia.
Zapewne uczyniłem więcej niż oczekiwałeś,
Męczyłem się trzy lata,
A wydaje się jakby minęło ich trzydzieści.
Czy mógłbyś żądać tak wiele
Od jakiegokolwiek innego człowieka?

Kiedy umrę
Przepowiednia się wypełni
I dokonam rzeczy, których ode mnie oczekujesz.
Pozwolę by mnie nienawidzili, katowali,
szydzili ze mnie i przybili do krzyża.

Boże, chciałbym wiedzieć,
Boże, chciałbym zrozumieć,
Dlaczego muszę umrzeć?!

Czy będą mnie bardziej zauważać niż przedtem?
Czy rzeczy których dokonałem
I o których mówiłem,
Będą dalej miały jakieś znaczenie?

Jaką nagrodę otrzymam po śmierci?
Muszę to wiedzieć, mój Panie.
Udowodnij mi, że moja śmierć
Nie będzie daremna?
Pokaż mi, że istnieje choć najmniejszy powód,
Dla którego chcesz abym umarł.
Skupiasz się na tym gdzie i jak,
Ale nie dlaczego.

Dobrze więc, umrę!
A Ty będziesz świadkiem mojej śmierci!
Patrz jak umieram!

Wtedy czułem się natchniony,
Teraz czuję jedynie smutek i zmęczenie.
Męczyłem się trzy lata,
A wydaje się jakby były to całe wieki.
Dlaczego więc tak musi być?
Boję się dokończyć to,
Co zacząłem...
Nie...
Co Ty zacząłeś!
Ja tego nie zacząłem!

Boże, wola twa jest bardzo ciężka,
Ale to Ty pociągasz za sznurki.
Wypiję zatem kielich pełen trucizny,
Ukrzyżuj mnie i złam mnie!
Pozwól abym się wykrwawił, ubiczuj mnie i zabij!
Weź mnie teraz...
Nim zmienię zdanie!