Na wzgórzu

[odstarzony]

Na wzgórzu wysokim w blasku księżyca
Rośnie wśród trawy brzoza zbutwiała
Pożółkłe liście więdną i gasną
Matka Kostucha znów żniwo zebrała

Ukryta za drzewem w głębokim cieniu
Drobna postać stoi zgarbiona
Siwe włosy smagane wiatrem
Spływają wolno na starcze ramiona

Sękata laska w dłoni trzymana
Ciężar czasu dźwiga wytrwale
Bruzdy cierpieniem wyryte na twarzy
Piętnem znaczą, jak smutku dekale

I łza samotna drżącym strumykiem
Spada w ciemnościach na krzyż drewniany
A usta szepczą w ciszy zupełnej
- Zaczekaj na mnie mój ukochany

Na wzgórzu wysokim w blasku księżyca
Drobna postać leży skarlała
Iskierka życia znika i… zgasła
Matka Kostucha znów żniwo zebrała