Ostatni toast

[Vincenzo Medoro]

Ostatni toast za umarły świat
Za ludzi, którzy nie rozumieją
W bólu i w ostatnich łzach
W cierpieniu, które zawładnęło życiem

Pisząc ostatni swój list
List, który będzie jedynym świadkiem
Słowa pełne smutku i cierpienia
Słowa czarne jak czarne jest me życie

Do kielicha leje się wino czerwone
Biały śnieg sypie się po krwistym niebie
Uchylić jedynie łyk, by potem zasnąć
Jedyny łyk, by ukoić duszę

Wypić za to, co już było
Wypić za to, czego już nigdy nie będzie
Nie żałując tych, którzy odeszli
Żałując tych, którzy jeszcze żyją

Uwolnić swego ducha i stać się wolnym
Zamknąć oczy na okrutny świat
Zapłakać ostatni raz i pożegnać się
Odejść wraz z gasnącym płomieniem

Uchylić kielich ze śmiercią
Nie lękając się zamknąć oczy
Zamknąć oczy i zasnąć wiecznym snem
Stać się wolnym i zdjąć z siebie cierpienie

Płynąc przez Styks łodzią Charona
Stawiając swą stopę w utopijnej krainie
W pełnym zrozumieniu i przebaczeniu
Pogodzony z okrutnym swym losem

Żałoba nad umarłym światem
Łzy, które staną się kryształem
Niebo zapłacze nad mym grobem
Bo czymże jest me życie jak nie bycie samotnym?