Bukiet

[Serena]

utkałam cię kiedyś z szarej mgły i cienia
samotnych wieczorów przy kieliszku wina
kilku tęsknych westchnień gdy na do widzenia
zmierzch całował w czoło rosy odrobiną

wspomnienia spłowiałe jak gałgan się strzępią
smak czereśni skwaśniał od oczekiwania
by poczuć na powrót tą pierwszą namiętność
rozkosz czułych szeptów i radość dawania

sny fatamorganą zastygły nade mną
wciąż jesteś oazą choć w ulotnym wirze
biegnę po omacku gdy noc zsyła ciemność
w zarys twoich ramion by być jeszcze bliżej

jak artefakt gładzę zapach na poduszce
zasuszone pąki nieśmiałych radości
w labiryncie myśli błądzących i pustce
kruszą się pod dłonią szelestem przeszłości

dzisiaj jeszcze mgnieniem wargi mi poparzy
gorycz widokówek z miejsc niedopieszczonych
młodo zaślubionych niedorosłych marzeń
i trawionych ogniem tamtych róż czerwonych